Dzień pierwszy.

W zasadzie nikt nie pamiętał o której godzinie położyliśmy się spać, wydawało nam się, że było dość późno a w praktyce w śpiworki wskoczyliśmy gdzieś około 22. Noc przebiegła spokojnie i ciepło. Parę razy budził mnie szum deszczu co nie było dziwne bo pogoda zapowiadała ulewną niedzielę, jednak nad ranem rozpogodziło się a sen urozmaicał mi dźwięk dzięcioła, sowy, żurawia i innych ptaków których rozpoznać nie potrafię ;P
Wstaliśmy wszyscy jak na zawołanie około godziny 7. W spokojnym tempie zaczęliśmy się zbierać, śniadanie, ciepła herbata która miała mi zastąpić kawę (nie zastąpiła) i kiełbaska... Całą noc czekałem na kiełbaskę z puszki która musi dusić się w sosie piwnym z dodatkiem cebuli i czosnku dość długo, na tyle długo, że nie zdążyła się zrobić wieczorem. Jakie było moje rozczarowanie kiedy rano nabiłem na widelec węgiel zamiast pysznej kiełbaski, zresztą nie tylko ja się rozczarowałem bo Robert też liczył na poranny przysmak... Spalona kiełbaska odebrała mi apetyt i w zasadzie nie wiele zjadłem.
Ruszyliśmy w drogę powrotną, ale przede wszystkim zarówno mi jak i Krzysiowi doskwierał brak kawy,  więc priorytetem było znalezienie miejsca gdzie będzie można normalnie rozpocząć dzień  i zrobić zapasy na drogę powrotną. Udało się w sympatycznym sklepiku gdzie pani uraczyła nas gorącą wodą z czajnika i kawą 3w1.
W międzyczasie od grupy odłącza się jeden z Tomków, który pędzi do Źmigrodu gdzie zostawił samochód. Tymczasem zaczęło padać... Miałem nadzieję, że deszczowa niedziela się nie sprawdzi jednak ładna pogoda była tylko z rana. Z powodu deszczu, od grupy odłącza się Krzysiu z Justyną i pędzą do Twardogóry łapać najbliższy pociąg do Wrocławia a ja, Robert i Tomek postanawiamy mimo deszczu dojechać do Wrocławia na kole. Udało się, i nie było tak źle.

W Dolinę Baryczy wybrałem się pierwszy raz. Zeszłoroczny wyjazd ze względu na przedłużającą się zimę nie doszedł do skutku. Na starcie stawiło się sześcioro a w zasadzie siedmioro śmiałków. Nową osobą w grupie była Marzena która na wyjeździe spełniała rolę przysłowiowej Marzanny ;) Bardzo towarzyska, wygodna do spania i gubiąca tenisówki po drodze.
Wyruszamy z dworca PKP w Żmigrodzie, gdzie po objechaniu miejscowych atrakcji jedziemy  przez Sułów i Milicz do stawu Jan, gdzie mamy zaklepany u leśniczego nocleg w altanie.

Za Praczami mamy jedną z wyczerpujących atrakcji. Ścieżką przyrodniczą próbujemy dostać się na Wieżycę na Wzgórzu Joanny. Ścieżka jest na tyle trudna, że jazda rowerem jest prawie niemożliwa a ostatnie metry wspinamy się z rowerami na plecach na wzgórze.

W Miliczu, w Biedronce (codziennie niskie ceny ;) robimy zaopatrzenie na wieczór czyli woda, piwko i kiełbaski. Obładowani, lekko zmęczeni, ruszamy do naszego celu. Dwa kilometry przed miejscem noclegu czyli wiatą/altaną nad stawem "Jan", dopada mnie kryzys i ostatnie kilkaset metrów pokonuje z kilkoma postojami.
Przy altanie, na całe szczęście mieliśmy gotowego porąbanego drewna pod dostatkiem, więc nie trzeba było zbierać chrustu na opał. Zapadł zmrok, pozostało upiec kiełbaski, wypić piwko, popodziwiać gwiazdy i pójść spać.

Zamek myśliwski "Wieża Odyniec" położony jest na Wzgórzu Joanny nieopodal Milicza. Neogotycki zameczek wybudowany został na najwyższym w okolicy wzniesieniu (230 m n.p.pm) w 1850 roku. Bardzo ładny zameczek posiada 25 metrową wieżę widokową, z której widać całą okolicę. Więcej tu.

Nocny przejazd przez Łozinę. Po drugiej zmianie, więc wyjazd dopiero około północy. Za to jakże przyjemny. Cisza, spokój i żadnego auta.. no może prawie żadnego. Przez cały przejazd wyprzedziły nas ze trzy auta, w tym policja wracająca z wypadku który mijaliśmy w Godzieszowej. Jak ja lubię te nocne eskapady kiedy nie trzeba mieć oczu dookoła głowy, w zasadzie jedyna rzecz jaka nas może zaskoczyć to sarny stojące przy drodze i udające że ich nie ma ;) lub lisy śpiące na środku jezdni bo takie przypadki już się zdarzały.

Tymczasem doszła koszulka imienna Bikestats - mattik. Nowa, poprawiona, gdyż pierwsza miała błąd w nadruku. Firma BCM Nowatex wywiązała się wzorowo ze swojej pomyłki. Koszulka upragniona i wyczekana. Ojjj wyczekana... ze dwa lata albo i więcej, bo pierwsza firma splajtowała tuż przed moim zamówieniem. Później długi okres szukania firmy która podjęła by się wyzwania (wbrew pozorom nie każda firma chce zarobić..), no i jakiegoś desperata co zechciał by temat pilotować. Na szczęście pojawił się Jakub który postanowił odrodzić wątek oraz doprowadzić temat do końca... i słowa dotrzymał za co jeszcze raz WIELKIE DZIĘKI! :)