Tego dnia pedałowaliśmy skromnie. Odwiedziliśmy tylko Wielkie Mchowe Jeziorko położone niedaleko wioski Rejviz. Znajduje się ono pośrodku Narodowego rezerwatu przyrody NPR Rejvíz. Aby nie niszczyć rzadkiej, endemicznej roślinności, doprowadzono do niego ścieżkę dydaktyczną zbudowaną z desek osadzonych na palach. W samej wiosce można było zobaczyć restauracje, w której krzesła mają oparcia kształcie ludzkich karykatur. Są to podobizny klientów restauracji, stałych bywalców, co gwarantowało im zawsze wolne (bo własne) miejsce w restauracji.
Po zwiedzeniu jeziorka czekał nas 10 kilometrowy zjazd do Jesenika, gdzie zjedliśmy obiad i walneliśmy tradycyjną focie na rynku ;)

Tego dnia pogoda była o niebo lepsza niż wczoraj, więc żałowaliśmy, że to dziś nie zdobywamy Pradziada... Na pociechę można było zrobić fotkę szczytu którego wczoraj nie było kompletnie widać.


Pradziad widoczny z Jesenika © mattik


Odpoczynek w trasie na Mchove Jeziorko © mattik


Widok na słynną restauracje w Rejviz © mattik


Przed restauracją z krzesełkami w Rejviz © mattik


Rejviz - restauracja z karykaturami klientów © mattik


Drewniane ścieżki prowadzące do jeziorek torfowiskowych © mattik


Welke Mechove Jezirko - 768m © mattik


Widok na jeziorko torfowiskowe © mattik


Ja na tle jeziorka © mattik


Rezerwat przyrody NPR Rejvíz © mattik



Wspólna fotka na rynku w Jeseniku © mattik

Piątek przywitał nas niepewną pogodą. Temperatura znośna ale na Pradziadzie ma być zimno, do tego przelotne deszcze. Ubieramy się na cebulkę i na wszelki wypadek pakujemy sporo ciepłych ciuchów. 
Droga na Pradziada to prawie cały czas wspinaczka w górę o nachyleniu 11-12%. Po drodze zwiedzamy... a raczej mieliśmy zwiedzić urokliwą miejscowość uzdrowiskową - Karlova Studanka - znajdującą się na wysokości 800 metrów. Pogoda zaczyna się psuć, więc wszystkim jakoś spieszno i zahaczamy tylko o sklepik spożywczy i informacje turystyczną po pamiątki ;) Stąd około 10 km w górę do Pradziada. W połowie podjazdu pogoda zaczyna się totalnie psuć. Zaczyna się robić zimno, pada deszcz i leży sporo śniegu. To sygnał by po raz pierwszy przetestować ochraniacze na buty ;) Na szczycie witają nas wielkie zaspy śnieżne, jakieś 2 stopnie, potworny wiatr i mgła ograniczająca widoczność na kilka metrów. Podjeżdżając na szczyt kompletnie nie widać wieżycy telewizyjnej nawet stojąc pod samym budynkiem.  Przez chwile mam wątpliwości czy to już szczyt.. :)
Udało się. To moja największa wysokość na jaką podjechałem rowerem i to w ekstremalnych warunkach - 1492 metry.
W restauracji pijemy piwko zwycięzców, jemy obiad i ubieramy wszystkie ciuchy jakie wzięliśmy, szykując się na zjazd. Wybieramy drogę terenową. Nie wiemy co nas czeka ale ryzykujemy... A czekał na nas lód z wodą oraz zapadający się śnieg po którym nie dało się jechać.Po zjechaniu... a raczej zejściu na niższą wysokość, śnieg ustępuje a my dojeżdżamy do drogi asfaltowej którą zjeżdżamy do domu.
Widoków nie mieliśmy za to przygodę będziemy wspominać całe życie ;)
Galeria:


Banan, woda i dobry chumor z samego rana. Jedziemy zdobyć szczyt © mattik


Pierwszy podjazd o nachyleniu 11% © mattik


Wspólna fotka na tle znaku © mattik


Przerwa na batonika pod wiatą © mattik


Kibicuje Robertowi na szczycie podjazdu © mattik



Karlova Studanka © mattik


Karlova Studanka - wspólna fotka na tle hotelu uzdrowiska © mattik


Owczarnia - krótka przerwa na ogrzanie w korytarzu do restauracji © mattik


Owczarnia - jakieś 200 metrów poniżej szczytu © mattik


Gdzieś między Owczarnią a szczytem © mattik


Znak informacyjny - Pradziad © mattik


Figurka Pradziada informujaca że jesteśmy na szczycie © mattik


Zjazd z Pradziada. Gwazdy tańczą na lodzie © mattik


Zjazd do Jesenika - cały asfalt dla nas bo droga zamknięta © mattik

Wyjazd od zapory w Pilchowicach czyli moja mentalna i fizyczna masakra w górach kaczawskich, zakończona pościgiem za pociągiem.

Ale od początku. Zapora w Pilchowicach była celem mojej wycieczki gdzieś od 4 lat ale jakoś tak ciężko się było zebrać i zawsze było nie po drodze. Jako że 3 miesiące temu odwiedziłem na rowerze zamek w Mosznie, który też był planowany od czasów średniowiecza to jakoś ta zapora wisiała mi na plecach i postanowiłem zrzucić ten ciężar jeszcze przed zimą.
Okazja była ogromna bo w końcu to chyba jeden z ostatnich tak ładnych dni w tym roku, dodatkowo małe wiatry no i wolny dzień.
Do Pilchowic dojechałem z Jeleniej Góry do której dotarłem pociągiem. Zapora przywitała mnie gęstą mgłą, ale spędziłem na niej tyle czasu, że zdążyła zejść ;)

Zapora powstała na rzece Bóbr w latach 1904-1912 w celu ochrony przed powodziami. Decyzja o budowie była spowodowana katastrofalną powodzią w 1897 roku która nawiedziła dolinę Bobru, czyniąc ogromne spustoszenie.
Zapora ma wysokość 62 metrów i szerokość na koronie 270 metrów. W wyniku budowy zapory powstało jezioro Pilchowickie o pow. 240 ha i może zgromadzić 50 mln metrów sześciennych wody. Poniżej zapory zbudowano elektrownię o mocy 7,5 MW złożoną z 6 turbozespołów.
Z lewej strony zapory znajduje się wolny przepływ z boczną kaskadą. Podczas powodzi w lipcu 1997 roku nastąpiło przez nią, dwukrotne, niekontrolowane przelanie mas wody.

Plan na powrót był prosty. Jechać w stronę Wrocławia ile się da, a jak zabraknie sił to na najbliższej stacji wsiadam w pociąg. No i zabrakło. Góry Kaczawskie zmęczyły mnie fizycznie i mentalnie. Ciągle podjazdy i zjazdy. Za każdym razem kiedy docierałem na szczyt i miałem nadzieje że to już ostatni pagórek, moim oczom na horyzoncie ukazywał się kolejny pagórek do pokonania. Pierwszy raz w życiu miałem szczerze dość gór. To chyba z powodu braku odpowiedniej formy przez co każdy pagórek był dla mnie katorgą.
Ze zmęczenia postanawiam jechać do Jaworzyny Ślaskiej skąd o 17.08 odjeżdża pociąg do Wrocka. I był to prawdziwy wyścig z czasem i walka z samym sobą. Ciągłe sprawdzanie czasu i pozycji na mapie na GPSie i obliczenia zdążę czy nie. Nie zdążyłem. Do Jaworzyny Śląskiej wjeżdżam o 17.10, ale mam cichą nadzieję że może pociąg się spóźni. Co jak co ale na PKP w tym kraju można liczyć. Pociąg się spóźnił jakieś 7 minut więc cudem zdążyłem ;)

V Maraton Pieszo i Rowerem Dookoła Lubina, prowadził czerwonym szlakiem gdzie do zaliczenia było 10 punktów kontrolnych. Szlak czerwony okazał się bardzo wymagający dla moich cienkich i szosowych opon. Co prawda trasę można było dowolnie modyfikować i jeździć asfaltem byle by tylko zaliczyć punkty, i wiele osób z tej opcji korzystało. Ja jednak postanowiłem przejechać trasę tak jak została zaplanowana czyli czerwonym szlakiem.


Numer startowy na rajdzie, dystans 110 km © mattik


Karta z pieczątkami z punktów kontrolnych © mattik


Pamiątkowy medal za ukończenie rajdu © mattik

Ta wycieczka chodziła za mną od dawna, ale jakoś ciężko się było zebrać na tak długi dystans, Nigdy nie przejechałem wcześniej ponad 200 kilometrów, a jako że kiedyś musi być ten pierwszy raz to padło na upalną niedzielę (upalną ale i słoneczną a to było ważne do obfotografowania zamku / pałacu).
Plan był taki żeby do Moszny wyjechać z samego rana przed upałem i tak się stało. Pobudka przed 4 rano, szybka kawa z kubka termicznego (zrobiona wieczorem aby zaoszczędzić czas rano ;-P ) i około 4.20 wyjechałem na trasę. Śniadanie jadłem w drodze a w zasadzie na dwóch postojach w Strzelinie i Grodkowie. Na zamku melduje się około godziny 10.30. Słońce już świeci w pełni ale jeszcze nie drażni i nie doskwiera.

Przed drogą powrotną w pobliskiej miejscowości uzupełniam zapas płynów. Słońce zaczyna doskwierać, więc zgodnie z planem który sobie wcześniej założyłem, wracam do Strzelina w którym wybije mi ponad 200 kilometrów (a to był mól plan na ten dzień), więc wsiadam w pociąg i ostatni odcinek do Wrocławia pokonuję PKP. Tak się złożyło, że na dworzec dotarłem za wcześnie i miałem ponad godzinę do pociągu, więc postanowiłem że do Wrocławia dojadę jednak rowerem żeby zamknąć pętlę.
Ostatnie 45 kilometrów ze Strzelina od Wrocka pokonuję w lekkich mękach, słońce nie odpuszcza a tyłek boli na każdej dziurce w drodze, ale udało się ;)

Dzień czwarty - ostatni. Żal opuszczać wyspę. Tego dnia planowaliśmy mały wypoczynek na licznych plażach na południu wyspy, w drodze do Nexo, z którego o 17.30 odpływał prom do Kołobrzegu. Dzień zaskoczył nas deszczem i pochmurnym niebem. Szybko okazało się że z kąpieli w morzu nici.
W drodze na plaże odwiedzamy miasto AAkirkeby, gdzie znajduję się jedyny kościół katolicki na wyspie. Za miastem jest jeszcze muzeum samochodów.
Około godziny 15 zaczęło się wypogadzać a nawet wyszło słońce więc nasz plan kąpieli w morzu mógł się choć częściowo ziścić i można było pomoczyć nogi by poczuć trochę Bornholmskie morze.
Płynąc promem do Kołobrzegu żegnamy piękną pogodę nad Bornholmem i podziwiamy zachód słońca jednocześnie podziwiając ciemną deszczową chmurę nad Polską. Tak, wracamy do polskiej szarej rzeczywistości.. ;)