Dzień trzeci to objazd środkowej części wyspy i jej największego miasta Ronne. Po drodze zwiedzamy jeden z 4 kościołów rotund na wyspie.
W Ronne udaje nam się zakupić małą pamiątkę jaką jest Krølle Bølle, czyli Bornholmski troll mieszkający w lasach niedaleko ruin zamku Hammershus, wraz ze swoją rodziną czyli mamą Bobbasiną, tatą Bobbarekusem oraz siostrą Krølle Borrą. Według legendy troll umiejętnie postraszył Szwedów podczas ich najazdu na wyspę, i zmusił do odwrotu. Mieszkańcy wierzą, że po dziś dzień troll opiekuje się wyspą, ale nocą płata im figle.
W drodze powrotnej zwiedzamy las Almindingen w ktorym znajduje się wieża widokowa w najwyżej położonym punkcie wyspy czyli 162-metrowym wzgórzu Rytterknægten. Z wieży można podziwiać całą wyspę. Kolejną atrakcją jest ruchomy głaz Rokkestenen który można poruszyć, a w zasadzie lekko gibnąć przy pomocy dźwigni z użyciem drewnianego kołka lub jak ktoś jest silniejszy rękoma.

Wstajemy już o 5 rano. Co prawda prom odpływa dopiero o 7, ale według zaleceń stawić się należy godzinę wcześniej. Pod promem jesteśmy jako jedni z pierwszych, więc udaje nam się szybko i sprawnie załadować na katamaran. Rejs przebiega spokojnie, pogoda dopisuje więc można się wylegiwać na słoneczku. Cztery i pół godziny to dosyć długo ale jakoś szybko mi ten czas ucieka. Na promie zjadamy śniadanko żeby mieć siłę kręcić po wyspie.
Około południa jesteśmy już w porcie Nexo, ruszamy do miejsca naszego noclegu niedaleko Gudhjem. Wyspa wita nas fantastyczną pogodą, rewelacyjnymi ścieżkami i niezwykle urokliwymi domeczkami. Warto wspomnieć że na wyspie nie można budować nowych domków, plastików w oknach nie uświadczysz, domki mogą być tylko w trzech kolorach (bordowy, żółty i biały). To wszystko sprawia że niewielkie miasteczka na wyspie są bardzo urokliwe.
Jeżeli chodzi o rowerzystów, to mają oni podobno bezwzględne pierwszeństwo zawsze i wszędzie. Samochodów jeździ niewiele ale i tak te co są faktycznie na cyklistów zwracają szczególną uwagę, dzięki czemu jeździ się bezpiecznie.
Wbrew wielu opiniom, wyspa nie jest płaska. Jej północna część jest pagórkowata a zarazem najpiękniejsza. Pagórki są małe, podjazdy krótkie ale i tak można się nieźle spocić.
Tego dnia naszym głównym celem było zwiedzić jedno z najważniejszych miast na wyspie. Gudhjem. To tu znajduje się najsłynniejsza smażalnia ryb ze specjalnością wyspy czyli wędzonym śledziem. Ryby smakują wyśmienicie jednak ceny powalają. Za szwedzki stół z rybami (czyli jesz do woli i wybierasz co chcesz) plus piwko zapłacić trzeba 170 koron czyli ponad 90zł. Cóż, Skandynawia jest bardzo droga...
Ceny w sklepach też powalają. Tego dnia uświadomiliśmy sobie, że warto było zabrać jakieś konserwy z Polski, a jeść będziemy najtaniej jak się da, czyli makaron ;)

Dzień trzeci - ostatni - to powrót do domu a w zasadzie to na pociąg do domu z Kamieńca Ząbkowickiego. Podróż pociągiem okazała się wielkim wyzwaniem, gdyż nie było gdzie wsadzić rowerów. Cały przedział rowerowy w ostatnim wagonie był zawalony... rowerami właśnie, ciężko je było nawet policzyć więc część osób wstawiała rowery w przedsionkach przedziałów. 
Pogoda tego dnia była deszczowa i chłodna, więc jedyną atrakcją dnia był obiad w restauracji pod zamkiem w Javorniku, gdzie można się było ogrzać i wysuszyć po to by za chwilę ponownie zmoknąć na trasie.

Wycieczka zaplanowana przez ziemie Kłodzką okazała się dla mnie zbyt ambitna. Ze względu na ograniczony czas, brak sił i nadchodzącą burzę musiałem skrócić trasę i pominąć Kudowę Zdrój a w Dusznikach Zdroju  podjąłem dosyć odważną, ale wymuszoną decyzję, że do Kłodzka wracam drogą krajową "ósemką". Mimo dużego ruchu, włącznie z tirami udało mi się szczęśliwie, szybko i na czas dojechać na PKP w Kłodzku. Wycieczka pagórkowata ze wspinaczką pod Szczeliniec. Generalnie był to ogólny, asfaltowy objazd terenów. Lepiej skupić się na jakimś wybranym małym rejonie bo jest co zwiedzać i gdzie jeździć - szczególnie w terenie.

Dzień pierwszy.

W zasadzie nikt nie pamiętał o której godzinie położyliśmy się spać, wydawało nam się, że było dość późno a w praktyce w śpiworki wskoczyliśmy gdzieś około 22. Noc przebiegła spokojnie i ciepło. Parę razy budził mnie szum deszczu co nie było dziwne bo pogoda zapowiadała ulewną niedzielę, jednak nad ranem rozpogodziło się a sen urozmaicał mi dźwięk dzięcioła, sowy, żurawia i innych ptaków których rozpoznać nie potrafię ;P
Wstaliśmy wszyscy jak na zawołanie około godziny 7. W spokojnym tempie zaczęliśmy się zbierać, śniadanie, ciepła herbata która miała mi zastąpić kawę (nie zastąpiła) i kiełbaska... Całą noc czekałem na kiełbaskę z puszki która musi dusić się w sosie piwnym z dodatkiem cebuli i czosnku dość długo, na tyle długo, że nie zdążyła się zrobić wieczorem. Jakie było moje rozczarowanie kiedy rano nabiłem na widelec węgiel zamiast pysznej kiełbaski, zresztą nie tylko ja się rozczarowałem bo Robert też liczył na poranny przysmak... Spalona kiełbaska odebrała mi apetyt i w zasadzie nie wiele zjadłem.
Ruszyliśmy w drogę powrotną, ale przede wszystkim zarówno mi jak i Krzysiowi doskwierał brak kawy,  więc priorytetem było znalezienie miejsca gdzie będzie można normalnie rozpocząć dzień  i zrobić zapasy na drogę powrotną. Udało się w sympatycznym sklepiku gdzie pani uraczyła nas gorącą wodą z czajnika i kawą 3w1.
W międzyczasie od grupy odłącza się jeden z Tomków, który pędzi do Źmigrodu gdzie zostawił samochód. Tymczasem zaczęło padać... Miałem nadzieję, że deszczowa niedziela się nie sprawdzi jednak ładna pogoda była tylko z rana. Z powodu deszczu, od grupy odłącza się Krzysiu z Justyną i pędzą do Twardogóry łapać najbliższy pociąg do Wrocławia a ja, Robert i Tomek postanawiamy mimo deszczu dojechać do Wrocławia na kole. Udało się, i nie było tak źle.